موسیقی فیلم Malena اثری از انیو موریکونه

مالنا (Malèna) یک فیلم رمانتیک کمدی-دارم محصول سال ۲۰۰۰ با بازی مونیکا بلوچی و جوزپه سولفارو به نویسندگی و کارگردانی جوزپه تورناتوره است. در سال ۱۹۴۰ در شهری کوچک در سیسیل ایتالیا در بحبوحه‌ی آغاز جنگ جهانی دوم، پسری نوجوان به نام رناتو توجه‌اش به یک زن زیبا جلب می‌شود و دیری نمی‌گذرد که خود را عاشق او می‌بیند. مالنا زنی بسیار زیباست که پس از اعزام شوهرش به نبرد، به تنهایی که در شهری کوچک، محدود و سنتی زندگی می‌کند. این فیلم در جزیره سیسیل ایتالیا فیلمبرداری شده‌است.

مالنا در جشنواره فیلم کابورگ جایزه‌ی بهترین فیلم بلند، در جوایز دیوید دی دوناتلو جایزه‌ی بهترین فیلم‌برداری و در جوایز اتحادیه ملی روزنامه‌نگاران سینمای ایتالیا یا روبان نقره‌ای جایزه‌ی بهترین موسیقی را از آن خود کرد و نامزدی‌های متعددی در جشنواره‌هایی همچون اسکار، گلدن گلوب، بفتا، فیلم برلین، فیلم اروپا و جایزه ستلایت داشت. در این نوشته به موسیقی برجسته و جاودان این فیلم بسیار زیبا که ساخته‌ی انیو موریکونه است می‌پردازیم.

قبلاً برایتان از همکاری‌های درخشان بین کارگردان‌ها و آهنگسازها گفتم، از معجونی که با همکاری تورناتوره و موریکونه ساخته می‌شود، به یکی از این همکاری‌های فوق العاده در افسانه ۱۹۰۰ هم گوش کردیم ولی این داستان فوق العاده همچنان ادامه دارد، با مالنا ادامه می‌دهیم ولی هنوز «سینما پارادیزو» دوست‌داشتنی و «مکاتبه» مانده‌اند.

این ساخته فوق العاده موریکونه بزرگ در سال عرضه در کنار موسیقی گلادیاتور (هانس زیمر)، شکلات (ریچل پورتمن)، پاتریوت (جان ویلیامز) و ببر خیزان، اژدهای پنهان (تان دان) نامزدهای بهترین موسیقی فیلم بودند که در نهایت این جایزه را تان دان برد. موسیقی فیلم مالنا در گلدن گلوب هم کاندید شد اما هانس زیمر با گلادیاتور جایزه را برد. انیو موریکونه برای موسیقی فیلم در جوایز دیوید دی دوناتلو و جایزه ستلایت هم کاندید شد اما جایزه را نبرد اما او در جوایز اتحادیه ملی روزنامه‌نگاران سینمای ایتالیا توانست روبان نقره‌ای بهترین موسیقی فیلم را از آن خود کند که اتفاقاً موریکونه تا دلتان بخواهد روبان نقره‌ای دارد.

قطعه‌ای که با هم می‌شنویم Malena – Titoli di coda نام دارد که محبوب‌ترین و شناخته‌ترین موسیقی این فیلم است. اثری که به نحوه احسن داستان مالنا را روایت می‌کند، زیباست همچون مالنا ولی در حین حال غمگین هم به نظر می‌رسد، انگار ما فراموش می‌کنیم زیبایی همه جا هم به نفع آدم نیست و گاهی اوقات به مانند یک نفرین در زندگی انسان است. چیزی در صدای سازهای این آهنگ است آدم را هیپنوتیزم می‌کند و در آن حالت حتی سخت‌ترین انسان‌ها هم احساساتی می‌شوند. به راستی که موریکونه استاد به جریان انداختن احساسات است و این دقیقاً چیزیست که یک فیلم از سینمای ایتالیا، ساخته تورناتوره نیاز دارد. وقتی صحبت از به جریان انداختن احساسات می‌شود فقط منظورم شادی و یا غم به تنهایی نیست! منظورم هر دو با هم است، یکی از مشهورترین سکانس‌های تاریخ سینما یعنی پایان سینما پارادیزو را به یاد دارید؟ آنجا نقطه‌ی اوج پیوند فیلم و موسیقی بود! نقطه پیوند خنده و گریه! موسیقی مالنا را گوش کنید تا به آن جا هم برسیم!